Na mijn psychologieopleiding ben ik redelijk naïef het werkveld van de jeugdhulp binnen gewandeld. En in de jaren die volgden ben ik steeds een beetje (eigen) wijzer geworden: door ervaring, opleiding en persoonlijke ontwikkeling. Daarmee bedoel ik vooral dat ik mijn eigen kompas steeds meer heb leren lezen en gebruiken. Dat is ook iets wat ik tijdens supervisie probeer te bereiken, dat jij als supervisant steeds meer vertrouwen krijgt in het doen wat goed bij je past, je voelt waarom je dit vak bent gaan doen en waar je als mens en psycholoog voor staat. Kernthema’s zijn vaak systeemgericht werken, ACT, kind/mens/gezin in de context. Eigenlijk alles om de ander en jezelf goed te begrijpen en waarderen.
