Ik liep vanochtend vroeg met onze hond door het bos en werd gevangen door het prachtige gouden licht. Als de herfst haar intrede doet, is het licht door de laagstaande zon zo mooi. Het bos is dan sprookjesachtig. Tussen de bomen door schenen de zonnestralen als schijnwerpers op het mos en het vallende blad. Ik kon niet anders dan stilstaan, de warme gloed in me opnemen en me verwonderen over dit prachtige beeld. Het gaf me een gelukzalig gevoel. Het ontroerde me. Dit is zo’n moment. Het gevoel van thuiskomen bij jezelf.
Misschien herken je het wel? Als je jezelf rust en ruimte geeft, kan de natuur je op onverwachte momenten zo ‘vangen’. Op momenten dat je jezelf openstelt om écht even stil te staan en te zien en horen wat er om je heen is. Het geluid van de wind horen ruisen door de bomen, de bomen heen en weer zien dansen en het schouwspel aanschouwen van de vogels die om elkaar heen fladderen. Ik hoorde het prachtig tikkende geluid van boven .. het is even zoeken maar ja, daar is hij .. de specht! Deze vogel tikt tegen de boom met een kracht die duizend keer sterker is dan de zwaartekracht. Geen mensenbrein zou het overleven. Wat is de natuur toch fascinerend. Op dit soort momenten realiseer ik me hoe weinig ik écht stil sta. Ik realiseer me hoeveel moois er eigenlijk op een dag is waar je zomaar aan voorbij gaat.
Sprankelingen zoals deze vind je niet alleen in de natuur. Er zijn ook andere momenten die je dit gevoel van thuiskomen bij jezelf kunnen geven. Volgens mij heeft het alles te maken met ‘aandacht’. En dat is een keuze: Heb je écht aandacht? Sta je weleens écht stil? En waar geef jij je aandacht dan aan? Gisteren lukte het me om een dag geen Nu.nl te checken en me niet mee te laten slepen in de vele negatieve berichten en zorgen. Ik heb me voorgenomen minder vaak op een dag het nieuws te bekijken. Ik begrijp wel waarom zoveel mensen kampen met somberheid. Wat zou het mooi zijn als we allemaal onze weg naar ‘je thuis’ weer meer kunnen ervaren. Ik gun ook jou de ruimte om écht aandacht te hebben, stil te staan en de tijd te nemen, waardoor je ruimte geeft aan de sprankeling die waarschijnlijk zo dichtbij is. De sprankeling die je weer het gevoel kan geven van thuiskomen bij jezelf.
Ik schreef deze blog voorafgaand aan onze inspiratiebijeenkomst afgelopen dinsdag, op 4 oktober. Ik wilde wachten met het plaatsen ervan in afwachting van het moois wat uit de inspiratiebijeenkomst zou komen. Alles viel die dag zo prachtig samen. In het gesprek tussen Floortje Scheepers en Ewout Kattouw, haalde Ewout ook de kracht van de natuur aan. Hoe mooi is het dat we steeds meer met elkaar de heilzame werking van de natuur weer gaan ervaren. Het is eigenlijk nooit anders geweest, maar we raken het door de hectiek en drukte soms te veel uit het oog. En ineens besef ik me: Waarom zou ik wachten met deze blog? Hoe mooi is het om te delen en een beweging te creëren die ons allemaal weer verder thuisbrengt bij onszelf.
Nieuwsgierig naar onze inspiratiebijeenkomst?
Binnenkort lees je meer hierover op deze inspiratiepagina.
