Mezelf toestemming geven hélemaal op mijn manier te werken. Dat is een gezellige rit.
De afgelopen weken voelde ik ineens de drang weer een opleiding te volgen. Ik merkte al snel: dit gevoel komt niet uit een diepe wens, wel uit een tekort.
Bewust stilstaan bij dit gevoel heeft gemaakt dat ik me nog dieper ben gaan realiseren wat ik belangrijk vind in het werk wat ik doe.
Ik heb veel methodieken leren toepassen als psycholoog. Altijd voelde ik… NEEE, dit is niet wat ik léuk vind om te doen. En ook niet waar ik in geloof.
Nu voel ik:
Met het leren van vaardigheden en kennis groeide ik wel, maar niet in mijn mens-zijn. Dat heb ik zelf mogen uitvogelen. En ik geloof dat, dat groeien in mens-zijn er voor zorgt dat ik écht de ruimte kan bieden aan iemand anders.
Mensen zeiden vaak: ik voel me zo veilig hier en gezien. Ze waren geraakt door het ontvangen van werkelijke aandacht en durfden stukjes van zichzelf te laten zien die ze nog niet eerder naar buiten hadden durven brengen. Ondertussen liep ik vast in rapportages schrijven waarin ik moest verantwoorden wat ik deed. Want wat deed ik precies?
Nu voel ik:
Veiligheid is de basis van een goede therapie. Als je je niet veilig voelt, kun je ook niet helen. Veiligheid maakt dat het onderste boven kan komen.
Ik leerde om afstand te houden en geen werkelijke verbinding aan te gaan. En cliënten ook zeker niet aan te raken. Ik wilde me juist kwetsbaar opstellen en mezelf laten zien. Dat voelde veel natuurlijker.
Nu voel ik:
Werkelijk in verbinding zijn met een ander, kan alleen als je zelf ‘met de billen bloot gaat’. Wil je dat aangaan als therapeut? Stilstaan bij waar je geraakt wordt of wat je uit balans maakt. Ik teken ervoor.
